Wyżnia Kieżmarska Przełęcz
 Wyżnia Kieżmarska Przełęcz widoczna po prawej między Kieżmarskim Szczytem a Małym Kieżmarskim Szczytem | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
2463 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°12′00,0″N 20°13′14,6″E/49,200000 20,220722
| |
Wyżnia Kieżmarska Przełęcz lub Kieżmarska Przełęcz Wyżnia[1], w części literatury tatrzańskiej Wyżnia Kiezmarska Przełęcz[2] (słow. Vyšná Kežmarská štrbina, niem. Obere Kesmarker Scharte, węg. Felső Késmárki csorba[2], 2463 m[1]) – wąska przełęcz w słowackich Tatrach Wysokich, w długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika, znajdująca się między Kieżmarskim Szczytem a Małym Kieżmarskim Szczytem. Z przełęczy łatwo dostępne są oba te szczyty[1].
Wyżnia Kieżmarska Przełęcz znajduje się na krótkim odcinku grani biegnącym z południa na północ i oddzielającym od siebie Dolinę Dziką na zachodzie i Dolinę Huncowską na wschodzie[3]. Na północny zachód z przełęczy opada żleb do Miedzianej Kotliny, w którego szerszym fragmencie położony jest Miedziany Ogródek – miejsce, w którym początek mają Miedziane Ławki. W żlebie tym znajduje się próg skalny, na lewo od którego (patrząc od dołu) biegnie Miedziana Drabina. Na drugą stronę grani, do Świstówki Huncowskiej (górnego piętra Doliny Huncowskiej), również opada żleb[2].
Pierwsze wejścia turystyczne:
- już w początkach XVII wieku – letnie,
- Günter Oskar Dyhrenfurth i Alfred Martin, 8 marca 1906 r. – zimowe[2].
Na przełęcz nie prowadzi żaden znakowany szlak turystyczny, jednak można się na nią dostać przy okazji wejścia na Kieżmarski Szczyt (jedynie z uprawnionym przewodnikiem)[1]. Najdogodniejsze drogi na przełęczy prowadzą z Huncowskiej Przełęczy oraz granią od Rakuskiej Przełęczy przez Mały Kieżmarski Szczyt[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. VI. Latchorzew: Trawers, 2008, s. 122, 384. ISBN 978-83-60078-05-1.
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 127–129. ISBN 83-217-2203-2.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124–125. ISBN 83-909352-2-8.